NieWesołe Święta

Jakieś takie dziwne.
Ale potrzebuję więcej komentarzy na temat tego co piszę.

Magda siedziała na murku niedaleko miejskiego parku. Niechlujnie zawiązany szalik, ciemne loki zasłaniające jej na twarz i przetarte spodnie – obraz bardziej nędzy i rozpaczy, niż przedświątecznego szału i oczekiwania. Ta dziewczyna zdecydowanie nie czuła atmosfery Świąt, cóż ona nawet tego nie chciała. Każdą Wigilię, od dwunastego roku życia spędzała tak samo – włócząc się po zaśnieżonych ulicach swojego miasta, od czasu do czasu zaglądając ludziom w okna. Nie żeby jakoś specjalnie szukała sensacji, czy lubiła rozpowiadać plotki.
Po prostu była ciekawa jak to jest: być 24 grudnia z rodziną, jedząc karpia i pierogi, popijając barszczem, czekać na wymarzone prezenty. W jej domu nigdy takie coś nie miało miejsca.
Powodów było wiele, każdy lepszy od poprzedniego. Ale dla Magdy nie liczył się żaden z nich, ważne było jedynie to, że nie było prawdziwej Wigilii. Nie chodziło jedynie o dwanaście potraw, kolędy przy pianinie, czy sianko pod obrusem. Dziewczyna chciała po prostu poczuć, że jej rodzina jest zawsze obok chętna do pomocy i wsparcia.
Jednak nigdy nie uzyskała nawet światełka nadziei na takie Święta. Dlatego właśnie uwielbiała patrzeć w okna domów i upajać się wręcz widokiem szczęśliwych rodzin dzielących się opłatkiem i śpiewających kolęd.
To, co najbardziej uwielbiała w tym całym ‘podglądaniu’ było to, że mogłaby spotkać przynajmniej dziesięciu Mikołajów na jednej ulicy. Zawsze zastanawiała się co by zrobiły te dzieciaki, gdyby tak kilku Świętych na siebie wpadło, w dodatku u progu ich drzwi. Przestałyby wierzyć? Na pewno nie. Święta to zbyt cudowny i magiczny czas. Magda nigdy nie przestawała uważać Świętego Mikołaja za prawdziwego. Mimo, że nie dostała ani jednego prezentu, w dodatku widziała rodziców kupujących podarunki dla swoich pociech to ufała z całego serca.
Dziewczyna przeszła już całe osiedle, więc udała się do kolejnego punktu swojej corocznej świątecznej wycieczki.
To miejsce nie było już tak radosne i jasne, zdecydowanie nie przypominało też o magicznej atmosferze Świąt. Wśród marmurowych grobów Magda znalazła w końcu ten, który chciała odwiedzić:
Magda Gelby
*25 czerwca 1989
+24 grudnia 2001
- Gdybyś się wtedy zatrzymał – mówiła szeptem – gdybyś wybrał mnie, gdybyś się zatrzymał na czerwonym, moglibyśmy razem obchodzić te Święta. Ale teraz zostałeś sam. I w dodatku zostawiłeś mnie. Nigdy się nie spotkamy, zawsze pozostaniemy samotni. Mogę ci jedynie życzyć Wesołych Świąt, tato.

Pomijając błędy, które zauważyła Erin to fajnie to napisałaś. Najbardziej podoba mi się końcówka zaczynająca się od treści nagrobku. Co prawda jeśli chodzi o jednoczęściówki to nie wiem dlaczego tak wiele osób lubi kończyć na tym, ze okazuje się, ze mamy trupa, osobę chorą psychicznie, ducha, sen lub marzenie, a nigdy nic realnego :/ Szkoda, ze takie krótkie.

Ogółem to ja podziwiam osoby, które piszą... Gdy ja coś napiszę na komputerze po którymś tam przeczytaniu dochodzę do wniosku, ze coś jest nie tak i cała praca ląduje w koszu. Myślałam wielokrotnie, zeby coś napisać, ale efekt nigdy nie jest tak samo dobry jak sam pomysł...